Kalbimi deli deli carptıran minik melegim uyuyor. Bloguma bir goz attım. Baktım ki hayat akıyor. Sevdigim, cok deger verdigim blog arkadaslarım mesaj atmış, takip ettigim bloglar hep guncelleniyor. Ne guzel dedim... Bazen insan bi yerlerde takılıp kalsa da, hayatın aktığını bilmek onu zinde tutuyor. Sagolun,var olun :)
Ben su aralar, minicik ellere, minicik ayaklara, kadife saçlara, minik bir burna, kalp gibi bir ağza aşığım... O sebepledir ki, ortalarda pek gorunmuyoruz... Gozlerden uzak yasiyoruz askımızı :P
Beni bambaşka bir ben yaptı bu kucuk adam. Her dokundugumda ona, icime tonlarca sevgi akıyor bir yerlerden... Ve onun masumiyeti, bana tekrar anımsatıyor unuttugum bazı hisleri. O masumiyet ki, kaybedilmesin diye dualar ediyorum, zedelenmesin diye dualar ediyorum.
Iste diyorum, hepimiz ama hepimiz boyle masum dogduk... Kimimiz izin verdik o kalenin kirlenmesine, kimimiz korumaya calistik olesiye...
Sabahlari besiginde uyanip etrafi seyreden minigime, gunaydiiiinn dedigimde, bana attigi o enfes gulucuk icin, heyecanlandiginda hizli hizli salladigi elleri kollari icin, son zamanlarda hoppidi hoppidi zıplattıgı gobusu icin, seyretmelere doyamadigim tombul ayaklari icin, tum evimizi saran ve dunyada hic bir kokuyabenzemeyen rahiyalı kokusu icin, süt icerkenki o sanki minnet dolu guzel bakislari icin, canimdan bir parca oldugu icin, sevindiginde agzindan baloncuklar saca saca ciglik attigi icin, hayranım...
Ve iste bu yuzden, tembel bir blog insani oldum... Onla gecen her saniyeyi sindirerek yasayabilmek icin... Ama degil mi ki, ben kişisi savunur "söz uçar yazı kalır" sözünü, yine yeniler olacak bu blogda, her daim...
