Sel Gitti, Izi Kaldi...

Bayram, bayram sevinci yasayabilene ne mutlu dedirtecek cinsten oldu bu sene.

Hemen bayram oncesi yasanan afet dolayisi ile, evlerde bayram sabahina heyecan ve telasla uyanamayan cocuklari, demlenmis cay, kolonya ve seker ikrami olmayan evleri, bayram ayakkabisini basucunda tutup, heyecanla giyemeyen cocuklari, bayram namazindan sonra, el opmelere, seker toplamalara kosamayan cocuklari, dort duvarla cevrili huzurlarini, sel ve camura teslim etmis aileleri dusundukce bu bayram buruk gecti.

Elimde sihirli bir degnek olsa dedigim zamanlar olur, aynen oldu.

Ne oldu onca felaketzedeye, bayram uzeri, kacinin yarasi sarilabildi? Kaci iclerinde yine de bir umutla basladi acaba bayrama?Kacina, siyasi tartismalardan ote samimi ve icten bir yardim eli uzatildi? Kaci vaatlerden ote gercekle karsilasti? Kaci, camurdan mikroptan uzaklastirilabildi?Korunmak ve barinmakti ya en temel hak, kaci bu hakki hissetti yureginde ve kendinde?

Her yagmur yagdiginda korkacak, yagmur altinda islanmanin keyfini bilemeyecek, yagmur berekettir sozunden korkacak, anilarinda suyun yikici gucunu, bir omur boyu tasiyacak, korkacak kac cocuk kaldi geriye?Her sucu, dogaya, ekolojik dengeye ya da dengesizlige, kadere baglamaya alisacak, bilimselligi, hesaplari, kurallari, plan yapmalari, ongorulu olmalari luks zannedecek o cocuklar.

O cocuklar belki her bayram oncesi, bu bayrami anacak, yurekleri burulacak, akillari duracak.

O cocuklar, kim bilir kac bayram sonrasi, her sey artik eskide kaldi diyebilecek, guvenle ve huzurla?

Yataklari, evleri ve gozleri islak cocuklar geldi bu bayram aklima. Bayram sevincim islandi.

Sel gitti, izi kaldi, yureklerde buyuk bir sizi kaldi...